Page 219 -
P. 219

ิ
                              ์
                                                             ุ
                                                       ั
                    ิ
                  ื
                                          ิ
                            ิ
       โครงการหนังสออเล็กทรอนกส เฉลมพระเกียรตสมเด็จพระเทพรตนราชสดาฯ สยามบรมราชกุมาร ี
                                                                    กนกพร นุ่มทอง
          ตารางที่ 6.62
          景泰六年六月,壬辰。敕云南老挝军民宣慰使司宣慰使刀板雅者、车里军民
          宣慰使司宣慰使刀霸羡、八百大甸军民宣慰使司宣慰使刀孟禄、南甸宣抚刀

          乐恩等曰:“尔等世守南服,夙坚臣节,屡修职贡。兹复遣头目乃吾等来贡
          方物,忠诚可嘉。特赐锦币,用答尔意。前者所降尔处金牌信符、勘合底

          簿,尔等因相仇杀,烧毁不存,论法本难容恕。但念尔等克修职贡,姑置不
          究,仍复颁降。今后再有疎虞,罪不轻宥。”

                  (明官修:《明实录•英宗录》,卷二五四,景泰附录七二,页 6)
          วันเหรินเฉิน เดือน 6  ปีที่ 6 แห่งรัชศกจิ่งไท่  (วัน 18 ค่ า เดือน 6 ปฏิทินเกษตรจีน – 2
          กรกฎาคม ค.ศ.1454 / พ.ศ.1997) มีพระราชโองการไปยังข้าหลวงก ากับสังกัดยูนนานอัน
          ได้แก่ เตาป่านหย่าเจ๋อผู้เป็นเซวียนเว่ยสื่อ (ข้าหลวงก ากับ) แห่งเหล่าวัวจวินหมินเซวียนเว่ย
          สื่อซือ (เขตปกครองทหารและราษฎรลาว) เตาป้าเซี่ยนผู้เป็นเซวียนเว่ยสื่อ (ข้าหลวงก ากับ)

          แห่งเชอหลี่จวินหมินเซวียนเว่ยสื่อซือ (เขตปกครองทหารและราษฎรสิบสองปันนา) เตาเมิ่งลู่ผู้
          เป็นเซวียนเว่ยสื่อ (ข้าหลวงก ากับ) แห่งป่าไป่ต้าเตี้ยนจวินหมินเซวียนเว่ยสื่อซือ (เขตปกครอง
          ทหารและราษฎรปาไป่ต้าเตี้ยน) เตาเล่อเอินผู้เป็นหนานเตี้ยนเซวียนฝู่ (ข้าหลวงก ากับหนาน
          เตี้ยน) ว่า “พวกเจ้ารักษาแดนใต้มาหลายชวคน กระท าตนตามธรรมเนียมแห่งขุนนาง หมั่น
                                         ั่
          ถวายบรรณาการมิได้ขาด บัดนี้ยังได้ส่งไหน่อู๋ขุนนางระดับหัวหน้าและพวกมาถวาย
          บรรณาการเป็นของพื้นเมืองอีก น่ายกย่องในความจงรักสัตย์จริง มีพระราชทานผ้าจิ่นและ
          เงนตรา ตอบแทนน้ าใจของพวกเจ้า ก่อนหน้านี้ที่ได้พระราชทานป้ายทอง ซิ่นฝู ต้นขั้วคาน
           ิ
          เหอไว้แก่พวกเจ้า เนื่องจากพวกเจ้าโกรธแค้นฆ่าฟันกันเอง เผาท าลายไม่เหลือ ตามกฎหมาย

          ยากอภัยให้ได้ เห็นแก่พวกเจ้าเคร่งครัดในการถวายบรรณาการ จึงไม่ถือสาเอาความ
          พระราชทานให้ใหม่ ต่อไปหากมีละเลยสูญหาย โทษผิดไม่อาจให้อภัย”
           (ราชส านักหมิง. หมิงสือลู่ ว่าด้วยเหตุการณ์ในรัชกาลอิงจง.  บรรพ 254 ส่วนแนบรัชศกจิ่ง

                                                                 ไท่ 72. หน้า 6)
                                          192
   214   215   216   217   218   219   220   221   222   223   224