Page 171 -
P. 171
ิ
์
ิ
ิ
ื
โครงการพัฒนาหนังสออเล็กทรอนกสด้านการเกษตร เฉลมพระเกียรตพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ิ
1. ร้านค้าออนไลน์หลายร้านที่สื่อสารการรับประกันความพึงพอใจของผู้บริโภคในการช้อปปิ้งออนไลน์โดย
ให้การรับประกันคืนเงินโดยไม่ต้องถามค าถามใด ๆ หรือรับประกันคืนเงินหากปัญหาไม่ได้รับการแก้ไขภายใน 30
วัน ร้านค้าออนไลน์ในแต่ละอตสาหกรรมจะมีการรับประกันประเภทต่างๆไม่เหมือนกัน แต่ผู้บริโภคยังคงรู้สึกว่า
ุ
ั
บางครั้งร้านค้าออนไลน์ก็โกงไม่ยอมจ่ายเงินประกันตามที่อางไว้หรือไม่ฟงข้อร้องเรียนของผู้บริโภคที่แท้จริง
้
(Sharma & Renu, 2016)
ี
2. ร้านค้าออนไลน์ในบางครั้งส่งมอบผลิตภัณฑ์อกแบบให้กับผู้บริโภคในกรณีที่ไม่มีสินค้าที่สั่งซื้อ แต่ไม่
บอกลูกค้าว่าสินค้าหมด ตามที่ผู้ตอบแบบสอบถามกล่าวไว้ในบางกรณี สีหรือรูปร่างลักษณะ ส่วนประกอบ หรือ
คุณประโยชน์แตกต่างจากสินค้าที่สั่ง (Sharma & Renu, 2016)
3. ผู้ประกอบการมักจะใส่สีสันหรือแต่งภาพเพอลงสื่อดิจิทัลให้สวยงามเกินจริง เพอกระตุ้นให้ผู้บริโภค
ื่
ื่
รู้สึกอยากรับประทาน หรือแม้แต่ปริมาณของอาหารที่ไม่เท่ากับที่ประชาสัมพนธ์ในสื่อทั้งออนไลน์และออฟไลน์
ั
ส่งผลต่อความเข้าใจและความคาดหวังของผู้บริโภค ในกรณีดังกล่าว ผู้บริโภคบางกลุ่มจะใช้สื่อโซเชียลเพื่อบอกเลา
ประสบการณ์ที่ตนเองได้รับจากผู้ประกอบการ และเป็นผลเสียต่อธุรกิจ
4. การละเมิดอนๆ ที่เคยมีรายงานมา ได้แก่ การน าเสนอค่านิยมที่ผิดจรรยาบรรณ ตัวอย่าง เช่น ภาพ
ื่
ความอยากอาหารจนเกินงาม การรับประทานส่วนแบ่งของผู้อื่น ไม่เคารพสิทธิของผู้อื่น บริโภคนิยม และการใช้ตัว
ื่
้
ละครอวนในโฆษณา เพอสร้างเนื้อหาของโฆษณาให้ดูน่าสนใจ และละเลยหลักการรับประทานอาหารเพอสุขภาพ
ื่
(Boroujerdiealavi & Haddad, 2012). ซึ่งส่งผลเสียต่อพฤติกรรมการบริโภคอาหาร ท าให้เกิดโรคเรื้อรังที่ไม่
ติดต่อ (non‑communicable diseases: NCDs) (Amini et al., 2023) อกทั้งโภชนาการที่ท าให้เข้าใจผิด การ
ี
แสดงภาพอาหารที่เป็นผลิตภัณฑ์อันตราย เป็นต้น
5. การท าการตลาดเกี่ยวกับอาหารหรือขนมที่ไม่ดีต่อสุขภาพ (ที่มีน้ าตาล เกลือ หรือไขมันสูง) ที่มุ่งท าสื่อ
โฆษณาไปยังกลุ่มเด็กเป็นเรื่องที่ต้องพงระวังอย่างสูง เพราะโรคอวนในเด็กและเยาวชนถือเป็นความท้าทายด้าน
ึ
้
สุขภาพระดับโลก อีกทั้งถือว่าเด็กและเยาวชนยังไม่มีวิจารณญาณในการพิจารณาสื่อโฆษณา ถือเป็นกลุ่มเปราะบาง
ที่มีแนวโน้มสูงที่จะหลงเชื่อโฆษณาและจะก่อให้เกิดผลเสียต่อสุขภาพตามมา (Sadiku et al., 2019; Schwartz et
al., 2013; Tatlow-Golden et al., 2016)
กรณีด้านจริยธรรมในการท าการตลาดดิจิทัลข้างต้น เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงการท าผิดทางจริยธรรม
ที่เห็นได้ทั่วไป ตั้งแต่ความผิดในสถานเบาไปจนถึงสถานหนัก ซึ่งมีผลเสียต่อธุรกิจอย่างแน่นอนถึงแม้จะไม่ผิด
กฎหมายก็ตาม
กำรพัฒนำแนวทำงในกำรน ำจริยธรรมมำใช้กับกำรตลำดดิจิทัลในอุตสำหกรรมอำหำร
169
