Page 144 -
P. 144

โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
          จารึกชีวิต




          ประเทศเขมรและประเทศลาว การพิมพ์หนังสือของประเทศเหล่านั้นเป็นการยาก ไม่สู้จำาเริญ
          แลยังไม่มีผู้ใดในชาตินั้นๆ ได้คิดจะออกแบบพิมพ์ดีดสำาหรับตัวอักษรของตนเลย (พ.ศ. ๒๔๖๘)


                ๕. ตัวอักษรทุกตัวสูงเท่ากัน หางของ ศ ส ก็ขีดออกไปข้างๆ แทนที่จะสูงขึ้นไปกว่า
          อักษรตัวอื่นๆ หางของ ป และ ฝ สูงกว่าอักษรตัวอื่นๆ เพียงนิดเดียว สระทุกตัวสูงเท่ากับ
          พยัญชนะ รวมทั้งสระ โอ ใอ และ ไอ ตัวอักษรแบบนี้เมื่อตีพิมพ์ หางตัว ป และสระข้างล่าง

          ข้างบน จะไม่หักหายไปอย่างในปัจจุบัน ไม่ต้องคอยตรวจซ่อมกันอยู่ตลอดเวลา

                ๖. พ่อขุนรามคำาแหงมหาราชทรงประดิษฐ์รูปแบบตัวอักษรไทยให้เขียนได้ง่ายและ

          รวดเร็ว พยัญชนะแต่ละตัวต่อเป็นเส้นเดียวตลอด ในขณะที่ตัวหนังสือขอมต้องเขียนสองหรือ
          สามเส้นต่อพยัญชนะตัวหนึ่ง

                ๗. ประการสุดท้าย พ่อขุนรามคำาแหงมหาราชทรงประดิษฐ์รูปวรรณยุกต์ขึ้น ทำาให้

          สามารถอ่านความหมายของคำาได้ถูกต้องโดยไม่ต้องดูข้อความประกอบทั้งประโยค สมมติว่า

          เราเข้าใจภาษาไทใหญ่เป็นอย่างดี แต่ถ้าจะอ่านภาษาไทใหญ่ เขาเขียน ปีน คำาเดียวอาจจะ
          อ่านเป็น ปีน ปี่น ปี้น ปี๊น ปี๋น เปน เป่น เป้น เป๊น เป๋น แปน แป่น แป้น แป๊น และแป๋น
          รวมเป็น ๑๕ คำา ถ้าไม่อ่านข้อความประกอบจะไม่ทราบว่าคำาที่ถูกต้องเป็นคำาใดกันแน่

          แต่ตัวหนังสือของพ่อขุนรามคำาแหงมหาราชอ่านได้เป็น ปีน แต่อย่างเดียว

                ปัจจุบันนี้ คนไทยได้เลิกใช้อักขรวิธีของพ่อขุนรามฯ ไปบางส่วน ทำาให้มีข้อความที่เขียน

          กำากวมขึ้น กล่าวคือข้อความว่า ตากลม อาจอ่านว่า ตา-กลม หรือ ตาก-ลม ก็ได้ แต่อักขรวิธี
          แบบใหม่ก็ให้ประโยชน์ด้านประหยัดและด้านความเป็นระเบียบเรียบร้อยเพิ่มขึ้น ส่วนการที่

          นำาเอาสระขึ้นไปไว้ข้างบนและข้างล่างของพยัญชนะตามความเคยชินนั้น ทำาให้เสียเวลาและ
          ค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าตัว ดังกล่าวมาแล้วในข้อที่ ๓ โดยมิได้ประโยชน์อื่นตอบแทนเลย

          จึงน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง

          อักขรวิธีลายสือไทย


                  ๑. พยัญชนะต้นและสระเขียนเชื่อมติดกัน เช่น กา
                  ๒. ตัวสะกดเขียนแยกออกไป เช่น การ เขียนเป็น กา ร

                  ๓. อักษรควบเขียนเชื่อมติดกัน เช่น กราน เขียนเป็น กรา น
                  ๔. อักษรนำาเขียนเชื่อมกับอักษรตาม เช่น แหนง เขียนเป็น แหน ง

                  ๕. ไม้หันอากาศยังไม่มีใช้ กำาหนดให้ใช้พยัญชนะตัวเดียวกัน หรือพยัญชนะวรรค
          เดียวกัน เขียนเชื่อมกันสองตัวแทน เช่น อัน เขียนเป็น อ นน และ อัง เขียนเป็น อ งง

                  ๖. สระ ออ และ สระ อือ ไม่ต้องมี อ เคียง เช่น เขียน พ่ชื่ แทน พ่อชื่อ
                  ๗. สระ อิ อี อือ อุ อู นำามาเขียนข้างหน้าติดกับพยัญชนะต้น เช่น    ป น แทน ปีน
                                                                            ี
          142
   139   140   141   142   143   144   145   146   147   148   149