Page 28 -
P. 28

โครงการรวบรวมและจัดทําเอกสารวารสารอิเล็กทรอนิกส์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์


                                  วารสารมนุษยศาสตร์ ปีที่ 20 ฉบับพิเศษ (2556)   17

                2353  อันเป็นช่วงระหว่างที่ผู้แต่งปฏิบัติงานสร้างพระเครื่องเบญจาทองค าในพระ
                อุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม ลักษณะค าประพันธ์เป็นลิลิตจึงมีชื่อเรียกอีก
                อย่างหนึ่งว่า   “ลิลิตต ารานพรัตน์”  ในการเรียบเรียงได้สอบทานกับต ารานพรัตน์

                ฉบับอื่นๆ อีก 6 ฉบับ ได้แก่ ฉบับของหลวงนรินทราภรณ์กับหมื่นมณีรักษา, ฉบับ
                หลวงซึ่งเก็บรักษาในตู้เจียระไน, ฉบับหลวงเทพนาจารย์, ฉบับหมื่นแก้ว  นายช่าง
                เจียระไน, ฉบับนายดิน ช่างเจียระไนเพชร, และฉบับนายดี ช่างทองเชลยศักดิ์
                (บุญเตือน ศรีวรพจน์, 2542) เพื่อมุ่งให้เป็น “ต าราแบบฉบับส าหรับพระนคร” ต ารา
                นพรัตน์ฉบับลิลิตจึงมีความน่าเชื่อถือไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าฉบับร้อยแก้ว  อย่างไรก็
                ตาม ความพิเศษของต ารานพรัตน์ฉบับนี้อยู่ที่การใช้ถ้อยค าส านวนอันแสดงถึง

                ความงดงามทางวรรณศิลป์ ท าให้ได้รับการยกย่องว่าเป็น “วรรณคดี” อีกเรื่องหนึ่ง
                ในการวิจัยครั้งนี้ใช้ต าราว่าด้วยที่เกิดเนาวรัตน์ของหลวงนรินทราภรณ์เป็นหลัก
                ส่วนต ารารัตนสาตร์จบบริบูรรณ์และต ารานพรัตน์ฉบับร้อยแก้วจะใช้ควบคู่กันไป
                เพื่อการตรวจสอบข้อมูลให้ถูกต้องและเที่ยงตรงยิ่งขึ้น

                       แม้ในขณะนี้ยังไม่สามารถหาข้อยุติได้ว่าต ารานพรัตน์ฉบับใดเก่าแก่ที่สุด
                แต่สิ่งที่ส าคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ ความรู้ความเชื่อเรื่องอัญมณีไม่ใช่ความรู้ความเชื่อ

                ดั้งเดิมของไทยหากแต่เป็นของอินเดียโบราณ ทั้งนี้เพราะปรากฏร่องรอยของ
                วัฒนธรรมอินเดียโบราณบางประการ ประการหนึ่งคือ ชื่อของเทพเจ้าตามคติของ
                พราหมณ์-ฮินดู ซึ่งในตอนต้นเรื่องได้อ้างถึง “อังคตฤๅษี” ว่าเป็นผู้รู้ศาสตร์แห่ง
                อัญมณีแล้วถ่ายทอดให้แก่ทวยเทพ นักสิทธ์และดาบส ส่วน “มหาพลอสูร” ผู้เป็น
                ต้นก าเนิดของอัญมณีนั้นคืออสูร “วละ” ศัตรูของพระอินทร์ตามคัมภีร์พระเวท อีก

                ประการหนึ่งคือ ชื่อสถานที่ส าคัญที่เป็นแหล่งก าเนิดอัญมณี เช่น กลิงคราษฏร์
                โกศล บันทร เป็นต้น ก็ใกล้เคียงกับชื่อแคว้นกลิงคะ แคว้นโกศลและแคว้นปุณฑระ
                ในรัตนปรีกษา สิ่งที่น่าสังเกตอีกประการหนึ่งคือ ต ารานพรัตน์ฉบับร้อยแก้วอ้างอิง
                แหล่งข้อมูลดั้งเดิมโดยตรง ด้วยการซ้ าค าว่า “ต าราไสยศาสตร์” ค าส าคัญดังกล่าว
                ท าให้เราได้ตระหนักว่า ต ารานพรัตน์ฉบับต่างๆ ซึ่งแต่เดิมเข้าใจกันว่าเป็น
                ภูมิปัญญาโบราณของไทยนั้น แท้จริงแล้วได้รับอิทธิพลจากคติความเชื่อตามคัมภีร์

                อินเดียโบราณ
   23   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33