Page 29 -

โครงการพัฒนาหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี

22 สัทวิทยา : การวิเคราะหระบบเสียงในภาษา บทที่ 2 เสียงพยัญชนะ

สิ่งที่นาสนใจในเรื่องของวีโอที ก็คือ เปนมาตรฐานที่คอนขางจะแนนอนใชบอกความ

แตกตางของเสียงกักทั้ง 3 ประเภท ดังที่กลาวมาแลว การจําแนกเสียงกักโฆษะและอโฆษะ ตามประเพณี
นิยมที่เคยใชกันมานั้น ไมไดใหความแนนอนเทากับคาวีโอที ตัวอยางเชน เสียงกักโฆษะในภาษาอังกฤษ
/b, d, I/ ลิสเกอรและอับบรัมสัน พบวา ในตนพยางคเสียงกักโฆษะไมมีการสั่นของเสนเสียงในชวงเวลา

ที่ปดฐานกรณ แตเสนเสียงเริ่มสั่นหลังจากเปดฐานกรณแลวเล็กนอย ฉะนั้นเสียงกักโฆษะ และอโฆษะ
เชน /d/ และ /t/ในภาษาอังกฤษในตําแหนงตนพยางค ตางก็มีคาวีโอทีเปนคาบวก โดยที่ /d/ มีคาวีโอทีต่ํา

และ /t/ มีคาวีโอทีสูง

ในทํานองเดียวกัน ลิสเกอรและอับบรัมสัน พบวาในการออกเสียง อโฆษะธนิต และอโฆษะ
สิถิลโดยทั่วๆไป เสียงสิถิลเปนเสียงมีลมดวย ไมไดเปนเสียงไมมีลมดังที่เขาใจกันตามคําอธิบายทั่วๆไป
แตเสียงทั้งสองประเภทซึ่งตางก็มีคาวีโอทีเปนคาบวกในภาษาจํานวนมากนั้นมีความตางกันที่เสียงสิถิล

h
เชน [p] มีคาวีโอทีต่ํา ขณะที่เสียงธนิต เชน [p ] จะมีคาวีโอทีสูง ฉะนั้นการอธิบายตามประเพณีนิยมที่ทํา
กันมาโดยจําแนกเปนเสียงกักแบบมีลมกับไมมีลมนั้น อาจจะไมถูกตองครบถวน ลิสเกอรและอับบรัมสัน
จึงเสนอการจําแนกเสียงกักโดยคาวีโอทีแทน

สําหรับเสียงกักอโฆษะ คาวีโอทียังแปรผันเล็กนอยตามตําแหนงของฐานกรณ คือ ที่
ตําแหนงเพดานออน [k*, k] จะมีคาวีโอทีสูงกวาที่ปุมเหงือก [t*, t] และสูงกวาที่ริมฝปากทั้งสอง [p*, p]
ตามลําดับ ทั้งนี้เนื่องจากเวลาที่ฐานกรณเคลื่อนที่ออกจากกันในการเปดฐานกรณนั้น ตําแหนงเพดานออน

ใชเวลานานกวาตําแหนงอื่นๆ ซึ่งคงจะเกิดจากความเชื่องชาในการเคลื่อนตัวของกลามเนื้อลิ้น
(ดูตารางแสดงคาวีโอทีในภาคผนวก)

2.5.4 การรับรูจําแนกเสียงกัก (Categorial Perception of Stops)

พิซโซนี (Pisoni,1977) ไดทําการทดลองเกี่ยวกับการรับรูเสียงของมนุษย และพบวา
เสียงสองเสียงซึ่งมีจุดเริ่มตนที่หางกันไมเกิน 20-40 มิลลิเซคเคินด (0.002-0.004 วินาที) ผูฟงจะไมสามารถ
แยกเสียงทั้งสองออกจากกัน คือ จะไดยินประสมประสานเปนเสียงเดียวกัน แตถาชวงเวลาที่เสียงทั้งสอง

เริ่มตน ใชเวลาหางกันนานกวา 20-40 มิลลิเซคเคินด ผูฟงจะไดยินเสียงทั้งสองแยกจากกันเปนสองเสียง

ในทํานองเดียวกัน จากการทดลองการรับรูเสียงกักชนิดตางๆ (categorical perception
of stops) พบวา เสียงกักสองเสียงที่มีคา วีโอทีหางกัน ตั้งแต + 20 มิลลิเซคเคินด ขึ้นไป ผูฟงจะสามารถ

จําแนกเสียงกักทั้งสองเปนสองชนิดตางกันคือระหวาง โฆษะ กับ อโฆษะหรือระหวางอโฆษะสิถิล
กับอโฆษะธนิต (Lisker & Abramson 1971, Pisoni & Lazarus 1973)

ถาเราจัดเวลาแบงเขตของคาวีโอทีจากการรับรูเสียง เราจะไดคาคราวๆ ดังนี้