Page 51 -

โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

มองดูอาหารนั้นไม่พอใจ ว่าทำาไมวันนี้กับข้าวมันน้อยไป มีแต่แกงจืด

แกงเผ็ด มันควรจะมีไข่เจียวอีกสักอย่างหนึ่ง หรือว่าควรจะมีสลัดอีกสัก
จานหนึ่ง หรือว่าควรจะมีผักสดๆ หรือโน่นนี่ แต่ว่ามันไม่มีในขณะนั้น

มีแค่สองอย่างนั้น เมื่อมีสองอย่างเท่านั้นเราไม่พอใจ ถ้าเราไม่พอใจ
เราก็กินด้วยความทุกข์ กินด้วยความวิตกกังวล มีอารมณ์โทสะเกิด

ขึ้นในใจ แล้วจะดุแม่ครัวดุคนนั้นคนนี้ เพราะความไม่พอใจในอาหาร
สองจานที่เราได้รับ เราก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดด้วยประการต่างๆ อันนี้

เรียกว่า ไม่สันโดษ เมื่อไม่สันโดษ ก็มีความทุกข์ทางใจเกิดขึ้น เพราะ
เราไม่พอใจในอาหารนั้น

แต่ว่าหากเราเป็นคนปฏิบัติธรรมะในเรื่องเกี่ยวกับสันโดษ พอ

เราเห็นอาหารสองอย่าง เราก็พอใจ เราพอใจว่ามีสองรสมีทั้งรสจืด
มีทั้งรสเผ็ด เพียงเท่านี้ก็ดีแล้ว เราจะกินอะไรกันนักหนา กินพออิ่ม

เท่านั้นเอง ความอร่อยของอาหารนั้นไม่ใช่ของแท้จริงอะไร มันเป็น
เรื่องมายา อร่อยก็เพียงที่ลิ้น กลืนลงไปแล้วมันก็หมดเรื่อง เขาทำาให้

เรารับประทานสองอย่างก็ดีแล้ว ดีกว่ามีอย่างเดียว ถ้ามีอย่างเดียวเรา
ก็นึกว่าดีกว่าไม่มีอะไรเสียเลย เราก็พอใจ เมื่อเราพอใจเราก็กินสบาย

มีอารมณ์สดชื่นรื่นเริงในการรับประทานอาหารนั้น ไม่ดุว่าใคร ไม่ทำาใจ
ให้เกิดความทุกข์ความเดือดร้อน ความพอใจเป็นความสุขแล้ว ความสุข

ที่เกิดจากอาหารนั้น เพราะว่าเราพอใจ

๕๐ อยู่กับความพอใจ ชีวิตดีมีความสุข