Page 90 -
P. 90
โครงการพัฒนาหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี
สัทวิทยา : การวิเคราะหระบบเสียงในภาษา บทที่ 8 สัทสัมพันธ 83
8.3.1 การลาดเสียงลงต่ํา (downdrift)
มีลักษณะเสียงวรรณยุกตสูง/ต่ํา (High/Low) ของคําหรือพยางคในวลีหรือประโยค
ลาดเสียงลงต่ํา โดยลดหลั่นระดับเสียงไปตามลําดับพยางคและคํา ตั้งแตตนประโยคหรือวลีจนจบ
ประโยคหรือวลี ทําใหวรรณยุกตเสียงสูง/ต่ํา ในตนประโยคหรือวลี มีระดับเสียงสูงกวาวรรณยุกตเสียง
สูง/ต่ําในทายประโยคหรือวลีเดียวกัน ตัวอยางเชน ภาษาทีฟ (Tiv) (Pulleyblank 1986:27)
(16) ก. a ve Ia ข. a dza Ia
H H H H L H
[ ] [ _ - ]
“เขาไมไดมา” “เขาไมไดไป”
‘he did not come’ ‘he did not go’
คําปฏิเสธ [Ia¸] ‘not’ ใน(16) ก. จะมีระดับเสียงสูงเทากับ [a¸] และ [ve¸] แต [Ia¸]
ในขอ (16) ข. จะมีระดับเสียงตาง โดยจะต่ําลงและต่ํากวา [a¸] เนื่องจากไดรับอิทธิพลจาก [dzaº]
ซึ่งมีวรรณยุกตเสียงต่ํา ทําใหลดเสียงต่ําลงกวาระดับเสียงสูงของ [a¸]
8.3.2 การลดขั้นเสียง (downstep)
มีการลดระดับขั้นเสียงวรรณยุกตเสียงสูงที่มีวรรณยุกตเสียงต่ํานําหนาเปนบริบทหรือ
ตัวกระตุน และวรรณยุกตเสียงต่ํานั้นสูญไป เชนในภาษาจาง (Dschang) ซึ่งเปนภาษา Bantu ( ขอมูล
จาก Hyman & Tadadjeu, 1976 ใน Pulleyblank, 1986:44)
(17) a + pu mn [aº !pu¸ !mn¸] “แขนของเด็ก” (arm of child)
L LH LH
! H = downstep high tone
เสียงวรรณยุกตในกลุมภาษาแถบเอเชียนั้น มักจะมีพฤติกรรมที่มีปฎิสัมพันธกับ
พยัญชนะเสียงกักตนพยางค (consonant onset and tone interaction) ทั้งในการพัฒนาเสียงเชิงประวัติและ
ในพฤติกรรมทางเสียงในภาษาปจจุบัน ภาษาในแถบแอฟริกาก็มีพฤติกรรมทางเสียงในลักษณะนี้ดวย