Page 127 -
P. 127
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
ทีนี้คราวหนึ่ง มีคนคนหนึ่งเป็นนักบวชอยู่เหมือนกันแต่ว่าบวช
แบบอื่นในพุทธศาสนา ในเมืองจีนมีหลายนิกาย นิกายสุขาวดี นิกาย
อะไรก็มีอยู่ ที่สวดมนต์ชักลูกประคำ โอม นโม โยมะเมธาหุต พระ
อมิตาภะพุทธ สวดเรื่อยๆ ไป ก็มาหาท่านโพธิธรรม มาถึงก็มายืนอยู่
ที่นอกห้อง ท่านก็ไม่เปิดประตูรับ ท่านแกล้งดูว่าจิตใจขนาดไหน มี
ความอดทนขนาดไหน แล้วฤดูนั้นเป็นฤดูหนาวเสียด้วย อากาศหนาว
มากหิมะก็ตก นักบวชองค์นั้นได้ยืนท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาเรื่อยๆ
จนท่วมฝ่าเท้าแล้ว ถึงหน้าแข้งแล้ว ถึงเข่าแล้วท่านก็ไม่เปิดประตูรับ
องค์นั้นก็ไม่ถอยเหมือนกัน เรียกว่าลูกศิษย์ก็สำคัญเหมือนกัน รู้ว่า
อาจารย์ลองใจก็แข็งใจสู้เอา ยืนอยู่นั่นแหละ ยืนๆ ไปอาจารย์เห็นว่า
มันพอได้แล้ว เจ้านี่ทนดีอยู่ ก็เลยเปิดหน้าต่างไม่ได้เปิดประตู เปิด
หน้าต่างโผล่หัวออกมาถามว่า มีธุระอะไร ท่านก็บอกว่าอยากจะมา
ขอร้องให้ท่านอาจารย์ช่วยขูดเกลาจิตให้สักหน่อย
อาจารย์บอกว่าจิตมันอยู่ตรงไหน หยิบออกมาซี จะเกลาให้
อย่างนั้น พออาจารย์ว่าอย่างนั้น คนที่มาก็เกิดปัญญาขึ้นมาเกิด
รู้โพลงขึ้นมาทันทีบอกว่าจิตมันไม่มี หยิบไม่ได้ ก็อาจารย์บอกว่า
หยิบมาซี ฉันจะขูดให้ ทีนี้จะหยิบไปให้อย่างไร เมื่อหยิบไปให้ไม่ได้
ก็ได้ปัญญา คือได้ปัญญาว่าจิตไม่มี ได้ความรู้ว่าเป็นอนัตตา เกิด
126 ปั จ จุ บั น ข ณ ะ คื อ แ ส ง ส ว่ า ง
