Page 67 -
P. 67
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
นั่งดูไปตามเรื่องตามราว นึกในใจว่าทำาไมต้องร้องไห้ด้วย เวลาถ่าย
ทำาไมต้องร้อง เวลาถ่ายทำาไมต้องเอามือจับท้องบิดตัวอย่างนั้น ไม่รู้ว่า
มันเป็นอะไร ใจมันคิดอย่างนั้น ครั้นเวลาตายแล้วเขาเอาไปเผาที่ป่าช้า
ยังไปถามคุณโยมผู้ชายว่า จุดไฟเผาอย่างนั้นพี่ๆ ไม่ร้อนแย่หรือพ่อ พ่อ
ก็ไม่พูดจาอะไร จับมือแล้วก็จูงพากลับบ้านไปเลย เพราะว่าพ่อก็พูดไม่
ออกเหมือนกัน ลูกชายคนนั้นก็เป็นที่รักที่หวงแหน เป็นที่พอใจ เมื่อมา
ถึงแก่ความตายไปท่านก็เสียดาย เราไปพูดคำาที่มันไม่เดียงสา ท่านก็เลย
ไม่ตอบปัญหานั้น อันนี้เป็นความคิดของเด็กๆ ที่ยังไม่มีความยึดมั่นใน
เรื่องอะไรๆ มากเกินไป
แต่ว่าเด็กก็ไม่ใช่ว่าไม่ยึดถืออะไรเสียเลย ก็มีความยึดถือเหมือน
กัน ในสิ่งที่เขาพอจะยึดถือได้ เช่นยึดถือในของเล่นว่าเป็นของฉัน ยึดถือ
ในขนมนมเนยว่าเป็นของฉัน ยึดถือคุณแม่คุณพ่อว่าเป็นของฉัน แต่ว่า
ความยึดถือนั้นของเด็กไม่ถาวร ไม่อยู่อย่างที่เรียกว่า ฝังลึกลงไปใน
จิตใจเท่าใด เป็นอารมณ์ชั่วแล่น เกิดขึ้นแล้วก็หายไป ไม่เหมือนเราที่
เป็นผู้ใหญ่
เพราะฉะนั้น ถ้าจะเปรียบเทียบชีวิตของเด็กน้อยกับผู้ที่เป็น
ผู้ใหญ่แล้ว จึงรู้สึกว่าแตกต่างกัน ในบางครั้ง เราน่าจะถอยกลับไปสู่
สภาพจิตใจแบบเด็กๆ เหล่านั้น ในเมื่อกระทบอารมณ์ที่มันทำาให้เกิด
66 ชีวิตงามด้วยความดี
