Page 102 -
P. 102
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
เหมือนเราไปดูลิเกดูละคร เขาเลิกก็ปิดโรงปิดฉาก ตัวละครเข้า
โรงแล้วเรียกว่า “ปิดฉาก” เราก็ไม่อยากออกจากโรงลิเกโรงละคร
อยากจะนั่งต่อไป นั่งขอร้องให้แสดงต่อ ให้แสดงต่อ มีลิเกบ้าโรงไหน
มันจะออกมาแสดงต่อบ้าง ก็มันปิดแล้ว มันจะกลับบ้านไปนอนกันแล้ว
ไอ้เราไปนั่งอยู่คนเดียว ไปนั่งว่า ทำไมไม่มาแสดง ทำไมไม่มาแสดง
ชีวิตคนเรานี่ก็เหมือนกัน เมื่อถึงเวลาเขาก็ต้องตายจากไป แล้ว
เราจะมานั่งเสียดมเสียดายว่า แหม! ไม่ควรจะตายเลยควรจะอยู่ต่อไป
นี่มันถูกเรื่องที่ไหน ไม่ถูกเรื่อง แต่ว่าเรากลับทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แล้ว
ตัวผู้กระทำนั้นเป็นอย่างไร ก็นั่งกลุ้มใจมีความทุกข์ กินไม่สบาย นอน
ไม่สบาย จะทำอะไรๆ ก็ไม่สบายไปเสียทั้งนั้น นี่มันถูกต้องหรือ
การกระทำเช่นนั้น
ถ้าเราคิดในแง่ธรรมะก็จะเห็นว่าไม่ถูกต้อง เพราะเป็นเรื่อง
ธรรมชาติที่จะต้องเป็นอย่างนั้น ร่างกายต้องเป็นอย่างนั้น มันฝืนจาก
ความเป็นอย่างนั้นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ตายแต่ว่าร่างกายมัน
เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพของสิ่งที่เปลี่ยนแปลง หูเปลี่ยนแปลงไป
เมื่อก่อนนี้ฟังอะไรแจ๋วไปเลยทีเดียว ต่อมาชักจะเอามือป้องหู แกพูด
ว่ายังไงนะมันไม่ค่อยชัดแล้วเรียกว่าหูไม่ค่อยดี ใช้ไม่ค่อยสะดวกแล้ว
ป า ฐ ก ถ า ธ ร ร ม : ปั ญ ญ า นั น ท ภิ ก ขุ 101
