Page 59 -
P. 59
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
อดีตนั้นเอามาเป็นเครื่องเตือนใจอย่างไร สมมุติว่าเมื่อก่อนนี้
เราเป็นคนอย่างไร เป็นคนธรรมดาๆ ไม่มีเงินไม่มีทองใช้ อยู่ในฐาน
ต่อสู้ตัวเป็นเกลียว เพื่อจะได้ตั้งเนื้อตั้งตัวเป็นหลักเป็นฐาน เพื่อให้
เทียมหน้าเทียมตากับคนอื่นเขา เราก็ต้องเอามาพิจารณาว่า อดีต
ของเรานั้นอยู่ในสภาพลำบากอย่างไร ความลำบากทั้งหลายควรจะ
เป็นบทเรียน เป็นครูเตือนจิตสะกิดใจของเราไว้ว่าเราต้องอาศัยความ
เพียร ความอดทน ความก้าวหน้า การทำจริง ชีวิตจึงได้ผ่านพ้น
อุปสรรค คือความลำบากนั้นมาได้ มาอยู่ในฐานะที่สบายดังเป็นอยู่ใน
ปัจจุบันนี้ ทีนี้เมื่อสบายแล้ว บางทีเราจะลืมตัวไป ลืมนึกไปถึงอดีต
ว่าเราเคยเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ที่คนโบราณเขาพูดว่า วัวลืมตีน
คือมันลืมว่าตีนมันมีกี่ตีน แล้วมันควรจะเหยียบอะไรบ้าง มันลืมไป
เลยเหยียบพลาดไปถูกนั่นถูกนี่ เจ็บไข้ได้ป่วย เขาจึงว่าวัวลืมตีน
คนเราบางทีก็ลืมไปในเรื่องอย่างนั้น ไม่ได้นึกถึงของเก่าที่เคย
เป็นเคยอยู่อย่างไร พอมีอะไรผิดขึ้นจากเดิมก็เมาในสิ่งนั้น เมาในเงิน
เมาในทอง ในอำนาจ ในความเป็นใหญ่ พวกบริวารก็ทำให้คนเมา
เหมือนกัน เพราะมีแต่การป้อยอปอปั้น อย่างนั้นอย่างนี้ ล้วนแต่ว่าพูด
ให้เหลิงเจิ้งให้มึนไปทั้งนั้น เหมือนกินเหล้าหวาน เมาตลอดเวลา ทำให้
นึกอะไรไม่ได้ นี่แหละคือความประมาทตัวหนึ่ง
58 ปั จ จุ บั น ข ณ ะ คื อ แ ส ง ส ว่ า ง
