Page 49 -
P. 49
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
เท่าให้ การเดินทางนั้นเป็นหน้าที่ของเราเอง ถ้าหากว่าเรารู้ทางแล้ว
เราไม่เดินทางนั้น ทางนั้นก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรแก่เรา เพราะฉะนั้น
เราจะต้องลงมือเดิน แล้วการเดินทางนั้นจะช้าอยู่ไม่ได้ต้องเดินทันที
เมื่อรู้จักทาง จะไปอยู่ปากทางยืนงงอยู่อย่างนั้นมันก็ไม่ได้ มันจะเสีย
เวลา เสียคุณค่าของสิ่งที่ดีงามไป หน้าที่ของเราก็คือต้องลงมือปฏิบัติ
ในแนวทางนั้นๆ ดังที่พระองค์ชี้ไว้ให้เราเข้าใจ
ในชั้นแรกเราจึงต้องรู้จักทาง ต่อไปก็เดินทาง แล้วต่อไปเราก็
จะถึงจุดหมายปลายทาง การที่เราจะไปถึงจุดมุ่งหมายปลายทางนั้น
ก็ต้องเดินเรื่อยไป เดินไม่หยุด ก้าวไปเรื่อยๆ ไปสู่จุดที่เราต้องการ ก็
จุดหมายปลายทางของเรานั้นอยู่ที่อะไร อยู่ที่วิมุติ เรียกเป็นภาษา
ธรรมะว่า วิมุตติ แปลว่า ความพ้นทุกข์ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า
วิโมกข์ แปลว่า ความพ้นทุกข์เหมือนกัน สองคำนี้มันใช้เหมือนกัน
เราปฏิบัติเพื่อให้ถึงวิมุติ คือการหลุดพ้นไปจากความทุกข์ ความ
เดือดร้อนในชีวิตประจำวัน เมื่อเรารู้สึกว่าการเดินทางเป็นหน้าที่ เรา
ก็ต้องเดิน อย่าได้ชักช้า อย่าให้เสียเวลาอยู่เป็นอันขาด บางคนอาจ
คิดเขวไป คือคิดว่าเรื่องการศึกษาธรรมะ การปฏิบัติธรรมะเอาไว้ทำ
กันเมื่อตอนแก่ชรา อันนี้เรียกว่าอยู่ในความประมาท เพราะว่าเมื่อเรา
แก่แล้วมันไม่สะดวกด้วยประการทั้งปวง
48 ปั จ จุ บั น ข ณ ะ คื อ แ ส ง ส ว่ า ง
