Page 46 -

โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

ที่เกิดขึ้นในตัวเรา บอกกับตัวเราเองว่า ฉันไม่ได้มีโรคอยู่ตลอดเวลา

โรคนี้มันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์มากระทบเท่านั้น เมื่อตายังไม่ได้เห็น
สิ่งนั้นเราก็ไม่ได้โกรธ เมื่อหูไม่ได้ยินเสียงนั้นเราก็ไม่ได้โกรธ เมื่อจมูก

ไม่ได้กลิ่นอย่างนั้น เราก็ไม่ได้โกรธ เมื่อลิ้นไม่ได้กระทบรสอย่างนั้นก็
ไม่ได้โกรธ เมื่อร่างกายไม่ได้ถูกต้องสิ่งนั้นเราก็ไม่ได้โกรธ หรือว่า ตา

ไม่ได้ดู หูไม่ได้ยินแต่ว่าใจมันคิด คิดของเก่าเขาเรียกว่า มโนวิญญาณ
หมายความว่ามันคิดของเก่าเอาเรื่องเก่ามาคิด นั่งอยู่ดีๆ ไปคิดแล้ว แหม

เจ็บใจนักหาเรื่องไปคิด สร้างภาพมโนวิญญาณขึ้นมา แล้วก็มานั่งโกรธ
นั่งกลุ้มใจ อย่างนี้ ให้เรารู้ว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเดิม ไม่ได้มีอยู่ตลอดเวลา

มันเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว เกิดแล้วก็ไม่ได้อยู่ถาวร มันเกิดดับ เกิดดับเขา
เรียกว่ามันเป็นปัจจุบันธรรม หมายความว่าเกิดขึ้นในขณะนั้นแล้วก็ดับ

ไปในขณะนั้นนั่นแหละไม่ใช่อยู่ถาวร แต่ที่มันอยู่ต่อไปนั้นเพราะอะไร
เราไปป้อนเหยื่อให้มัน เราคิดถึงอารมณ์นั้น คิดถึงคนที่เราเกลียด คิดถึง

คนที่เราริษยา คิดถึงคนที่เราชอบใจ มันก็เกิดกิเลสทั้งนั้น กิเลสฝ่ายที่
ชอบก็มีฝ่ายที่ชังก็มี

ปาฐกถาธรรม ๔๕