Page 58 -
P. 58
โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
เมื่อพูดถึงเรื่องสันโดษแล้ว มันมีคำาคู่กันกับ “สันโดษ” อีกคำา
หนึ่งเขาเรียกว่า “มักน้อย” เรามักจะได้ยินว่า “เป็นคนสันโดษมักน้อย”
มักน้อยนี้มันเป็นพวกสมถะ เป็นคนเงียบๆ ลักษณะคนมักน้อยเป็นคน
เงียบๆ ไม่อวด มักน้อยเป็นคนไม่ขี้อวด ไม่ขี้โอ่ไม่อวดใคร ว่าฉันเป็น
อย่างนั้นอย่างนี้ อะไรต่ออะไรทุกอย่าง เช่นว่าไม่อวดรู้ ไม่อวดทรัพย์
สมบัติ ไม่อวดเกียรติยศชื่อเสียงกับใครๆ เป็นคนที่เฉยๆ เงียบ คมในฝัก
ว่าอย่างนั้นเถอะ ถ้าพูดภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่า “คมในฝัก” ไม่แสดง
อะไรใครๆ ก็ไม่รู้ว่าเป็นคนมั่งคั่งร่ำารวยอะไร แต่งเนื้อแต่งตัวง่ายๆ
ธรรมดาๆ ไปที่ไหนก็ธรรมดาๆ ไม่ทำาโอ่อ่าหรูหราเพื่อจะอวดให้เขาเห็น
ว่าอย่างนั้นอย่างนี้ อย่างนี้เขาเรียกว่าเป็นคนมักน้อย
คนที่มีชีวิตมักน้อยมักจะเป็นคนที่มีความสุขในใจ คือเขา
เป็นสุขได้ทุกโอกาส ไปนั่งร้านกาแฟเล็กๆ ก็ได้ ไปกินข้าวราดแกงตาม
ที่เขาขายก็ได้ กินอะไรก็กินง่ายๆ ไม่แสดงความโอ่อ่าหรูหราให้ใครรู้
มีความรู้ก็ไม่แสดง แต่ถ้ามีคนมาถามจึงจะพูด พูดอธิบายอะไรๆ ได้
แต่ถ้าไม่มีคนสนใจก็นั่งเฉยๆ นั่งยิ้มอยู่ข้างใน อารมณ์สดชื่นยิ้มๆ อยู่
ข้างใน ฟังคนอื่นเขาพูดเขาคุยกันโฉงเฉง แต่คนที่มักน้อยเขานั่งฟังยิ้ม
อยู่ข้างใน ไม่แสดงออกอะไรทั้งนั้น ฟังคนอื่นพูด แต่ถ้าเมื่อมีคนสนใจ
มาถาม เขาจะอธิบายเรียบๆ ให้คนนั้นได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่างนี้เขา
เรียกว่า ลักษณะของคนมักน้อย ไม่โอ้อวด ไม่ทำาอะไรโอ้อวดทั้งนั้น เช่น
ปาฐกถาธรรม ๕7
