Page 124 -

โครงการหนังสืออิเล็กทรอนิกส์เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

ไพโรจน์

ไปที่โต๊ะมีภาพของคุณแม่ตั้งอยู่ จากนั้นก็ถึงวันที่ได้รับโทรศัพท์จาก

แม่เสียไปหลายปีแล้ว ผมยืนไหว้ เพื่อนวิ ผมจำาคำาพูดท่านได้เสมอว่า “โรจน์
ภาพคุณแม่ จากนั้นแนะนำาท่านผู้ เอ็งเชื่อพ่อ เอ็งต้องกลับไปเรียนต่อให้
บริหารกับท่าน และได้นั่งคุยกัน จบ เอาใบปริญญาให้ได้ มีความสำาคัญต่อ

เรื่องลิ้นจี่ พอใกล้ๆเที่ยงด้วย หน้าที่การงานนะ ”
ความเกรงใจจึงขอลาท่านเพื่อ
เดินทางต่อ คำาตอบจากท่านคือ

“เอ็งมีสิทธิกินข้าวบ้านนี้” จาก ไพโรจน์ โลนิกขะพงศ์
นั้นเรานั่งทานข้าวกัน 3 คน จน
อิ่มเรียบร้อยแล้ว ท่านก็บอกผม

ว่า “ เอ็งไปได้แล้ว” นี่เป็นความ
เมตตาเอ็นดูที่มีต่อผมซึ่งผมไม่

อาจจะลืมเลือนได้
ผมขับรถถึงไร่ จอดรถห่างจากตัว
บ้านประมาณ 10 เมตร เห็นบ้านค่อนข้าง เมื่อ 4 ปีก่อน ผมมีโอกาสไปตรวจ

เงียบแต่ก็เห็นเงาคนในบ้าน คิดว่าเป็น แปลงยางพาราที่จังหวัดเลย ก็ขับรถแวะ
คุณพ่อแน่ๆ ด้วยความดีใจ ผมตะโกนว่า เข้าไปที่ไร่อีกครั้ง ครั้งนี้เจอแต่น้องโจ้
“ พ่อ” คำาเดียวเท่านั้น สักพักท่านตอบ น้องบอกว่าคุณพ่อป่วยไปรักษาตัวที่โรง

กลับมาว่า “ โรจน์ เอ็งหรือ “ ผมกลั้น พยาบาลที่กรุงเทพฯ จากนั้นน้องโจ้ก็เอา
น้ำาตาไม่อยู่ไม่เจอกันกว่า 20 ปี ท่านยัง ลิ้นจี่ให้ผมชิมบอกว่า “พี่โรจน์ นี่เป็นลิ้นจี่ที่

จำาเสียงผมได้ ผมถามหาคุณแม่ ท่านก็ชี้ ดีที่สุดของไร่”